SASS
Plattdeutsches
Netzwörterbuch
SASS Plattdeutsche Lehrmaterialien
öffnen
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Suchen
Menü
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hochdeutsch
Plattdeutsch
direkte Treffer
Substantive
Gewaltanwendung
Bruken
n
vun Gewalt
Verben
benötigen
(nödig)
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
erfordern
dorför wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
zweckmäßig
sein
[seinen Zweck gut erfüllen]
goot to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
zweckvoll
sein
[seinen Zweck gut erfüllen]
goot to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
gebrauchsunfähig
sein
nich to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
unzweckmäßig
sein
[seinen Zweck nicht erfüllend]
nich to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
pflegebedürftig
sein
Pleeg
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
gebrauchsfähig
sein
to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
tauglich
sein
to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
zu etw
nütze
sein
to wat to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
zu etw
nutz
sein
to wat to
bruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
anwenden
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
aufwenden
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
beanspruchen
[etw benötigen/brauchen]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
sich etw
bedienen
[sich einer Sache bedienen]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
bedürfen
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
benutzen
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
brauchen
[in allen hd Bed]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
einnehmen
[Platz/Stelle ausfüllen]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw zum
Einsatz
bringen
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
exerzieren
[anwenden]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
gebrauchen
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
handhaben
[etw durchführen/praktizieren]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
nötighaben
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
nutzen
[etw verwerten, verwenden]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verarbeiten
[etw verwenden]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verlangen
[etw erfordern/nötig haben]
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verwenden
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verwerten
wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw für jmdn
verwenden
wat för een
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw für etw
verwenden
wat för wat
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw irg.wo
verwenden
wat jicht.wo
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
überbeanspruchen
wat to dull
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
überbelasten
wat to dull
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
überlasten
wat to dull
bruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
Adjektive und Adverbien
kriegsverwendungsfähig
för'n
Krieg
to
bruken
unverwendbar
nich mehr to
bruken
unverwertbar
nich mehr to
bruken
leistungsunfähig
nich to
bruken
verwendbar
bis
to
bruken
bet
brauchbar
to
bruken
ertragreich
[nützlich, nutzbringend]
to
bruken
Frucht
bringend
[nützlich, nutzbringend]
to
bruken
fruchtbar
[nützlich, nutzbringend]
to
bruken
fruchtbringend
[nützlich, nutzbringend]
to
bruken
gedeihlich
[sehr brauchbar, nutzbringend]
to
bruken
hilfreich
[sehr brauchbar, nutzbringend]
to
bruken
nützlich
[sehr brauchbar, nutzbringend]
to
bruken
nutzbar
to
bruken
nutzbringend
[sehr brauchbar, nutzbringend]
to
bruken
verwendbar
to
bruken
Ausdrücke, Redensarten, Wendungen
anzeigen
brauchen:
Du
brauchst
dir
nichts
dabei
zu
denken
(=
du
darfst
dir
nichts
dabei
denken).
[bruken: nach modaler Verwendung folgt der Infinitiv mit oder ohne to]
bruken:
Dor
bruukst
du
di
nix
bi
(to)
denken.
brauchen:
Du
brauchst
noch
nicht
zu
gehen.
[bruken: nach modaler Verwendung folgt der Infinitiv mit oder ohne to]
bruken:
Du
bruukst
noch
nich
(to)
gahn.
das
ist
fruchtlos
dat
is
nich
to
bruken
das
ist
nutzlos
dat
is
nich
to
bruken
das
ist
unbenutzbar
dat
is
nich
to
bruken
das
ist
unbrauchbar
dat
is
nich
to
bruken
das
ist
ungeeignet
dat
is
nich
to
bruken
das
ist
untauglich
dat
is
nich
to
bruken
das
ist
brauchbar
dat
is
to
bruken
das
ist
verwendungsfähig
dat
is
to
bruken
das
ist
fruchtlos
dat
is
to
nix
to
bruken
das
ist
nutzlos
dat
is
to
nix
to
bruken
das
ist
brauchbar
dat
kann
man
/
een
bruken
das
ist
verwendungsfähig
dat
kann
man
/
een
bruken
das
ist
gut
handhabbar
[das lässt sich gut handhaben (Vorschrift)]
dat
kann
man
/
een
goot
bruken
das
lässt
sich
gut
handhaben
[Vorschrift]
dat
kann
man
/
een
goot
bruken
das
ist
unbenutzbar
dat
kann
man
/
een
nich
bruken
das
ist
unbrauchbar
dat
kann
man
/
een
nich
bruken
das
ist
übertragbar
[sich woanders anwenden lassend]
dat
kann
man
/
een
woanners
bruken
das
ist
brauchbar
dat
lett
sik
bruken
das
ist
verwendungsfähig
dat
lett
sik
bruken
das
ist
gut
handhabbar
[das lässt sich gut handhaben (Vorschrift)]
dat
lett
sik
goot
bruken
das
lässt
sich
gut
handhaben
[Vorschrift]
dat
lett
sik
goot
bruken
das
ist
unbenutzbar
dat
lett
sik
nich
bruken
das
ist
unbrauchbar
dat
lett
sik
nich
bruken
jmdn
ärgern
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
aufziehen
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
foppen
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
hochnehmen
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
narren
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
necken
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
uzen
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
veräppeln
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
veralbern
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
verarschen
[jmdn zum Narren halten]
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
verkohlen
een
för'n
Narren
bruken
jmdn
veruzen
een
för'n
Narren
bruken
mit
jmdm
flachsen
een
för'n
Narren
bruken
mikrowellengeeignet
in'n
Mikrowellenheerd
to
bruken
waffentauglich
is
för
Atomwapen
to
bruken
unnütz
sein
[nutzlos sein]
nich
to
bruken
wesen
/
ween
/
sien
ungeeignet
nich
to
bruken
wärmebedürftig
sein
veel
Warms
/
Warmnis
/
Warmde
/
Wärmde
bruken
etw
zweckentfremden
wat
gegen
den
Sinn
bruken
etw
weiterverwenden
wat
noch
för
wat
Anners
bruken
weitere Treffer anzeigen
weitere Treffer
Verben
anzeigen
wiederverwendbar
sein
weddertobruken
wesen/ween/sien
Konjugation
×
Konjugation von wesen/ween/sien
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied
ik
bün
weer/wöör
wesen/ween/west
du
büst
weerst/wöörst
he/se/dat
is
weer/wöör
wi/ji/Se/se
sünd
weren/wören
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
entehren
een
missbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
missbrauchen
een
missbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
notzüchtigen
een
missbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
recycelbar
sein
sik
wedderbruken
laten
Konjugation
×
Konjugation von laten
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
laten; laat, laat
ik
laat
leet/lööt
laten
du
lettst/löttst
leetst/löötst
he/se/dat
lett/lött
leet/lööt
wi/ji/Se/se
laat
(laten)
leten/löten
(in Klammern regionale Nebenformen)
wiederverwertbar
sein
sik
weddertobruken
laten
Konjugation
×
Konjugation von laten
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
laten; laat, laat
ik
laat
leet/lööt
laten
du
lettst/löttst
leetst/löötst
he/se/dat
lett/lött
leet/lööt
wi/ji/Se/se
laat
(laten)
leten/löten
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
zweckentfremden
wat
missbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
aufbrauchen
[etw restlos verbrauchen]
wat
opbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
aufzehren
wat
opbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
brauchen
[etw auf~/verbrauchen]
wat
opbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verbrauchen
[etw restlos verbrauchen]
wat
opbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
aufbrauchen
[etw restlos verbrauchen]
wat
upbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
aufzehren
wat
upbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
brauchen
[etw auf~/verbrauchen]
wat
upbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verbrauchen
[etw restlos verbrauchen]
wat
upbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
brauchen
[etw auf~/verbrauchen]
wat
verbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
konsumieren
[Nahrungsmittel]
wat
verbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verbrauchen
[in allen hd Bed]
wat
verbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
verkonsumieren
wat
verbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
recyceln
wat
wedderbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
wiederverwenden
[etw weiterhin verwenden]
wat
wedderbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
wiederverwerten
wat
wedderbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
weiterverwenden
[zu anderen Zwecken]
wat
wiederbruken
Konjugation
×
Konjugation von bruken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
bruken; bruuk, bruukt
ik
bruuk
bruuk
(bruukde)
bruukt
du
bruukst
bruukst
(bruukdest)
he/se/dat
bruukt
bruuk
(bruukde)
wi/ji/Se/se
bruukt
(bruken)
bruken
(bruukden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
Ausdrücke, Redensarten, Wendungen
anzeigen
das
ist
recycelbar
dat
is
weddertobruken
das
ist
recycelbar
dat
kann
man
/
een
wedderbruken
das
ist
recycelbar
dat
lett
sik
wedderbruken
zum Seitenanfang