Netzwörterbuch (SASS Plattdeutsch)

Hochdeutsch

Plattdeutsch

direkte Treffer

Substantive

Anger [Dorfplatz]

Brink m (alt), Pl.: Brinken

Anger [Dorfplatz]

Knüll m (alt), Pl.: Knüllen/Knülls

weitere Treffer anzeigen

weitere Treffer

Substantiveanzeigen

Verbenanzeigen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
kamen; kumm/kaam, kaamt	ik	kaam	keem/kööm	kamen
	du	kummst/kümmst	keemst/köömst
	he/se/dat	kummt/kümmt	keem/kööm
	wi/ji/Se/se	kaamt (kamen)	kemen/kömen

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
stellen; stell, stellt	ik	stell	stell (stellde, stelle)	stellt
	du	stellst	stellst (stelldest, stellest)
	he/se/dat	stellt	stell (stellde, stelle)
	wi/ji/Se/se	stellt (stellen)	stellen (stellden)

Infinitiv; Imperativ (sg, pl)	Person	Präsens	Präteritum	Partizip II
wesen/ween/sien; wees/sie, weest/sied	ik	bün	weer/wöör	wesen/ween/west
	du	büst	weerst/wöörst
	he/se/dat	is	weer/wöör
	wi/ji/Se/se	sünd	weren/wören

Adjektive und Adverbienanzeigen

Deklination
angammelte, angammelten

Deklination
anrotte, anrotten

Deklination
anrötte, anrötten

Ausdrücke, Redensarten, Wendungenanzeigen

zum Seitenanfang