SASS
Plattdeutsches
Netzwörterbuch
SASS Plattdeutsche Lehrmaterialien
öffnen
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Suchen
Menü
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hochdeutsch
Plattdeutsch
direkte Treffer
Substantive
Anfang
[temp]
Begünn
m
, Pl.: Begünnen
(selten)
Eröffnung
[Geschäft, Veranstaltung]
Begünn
m
, Pl.: Begünnen
Inangriffnahme
Begünn
m
, Pl.: Begünnen
Start
[Anfang, Beginn]
Begünn
m
, Pl.: Begünnen
Verben
anbrechen
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
anfangen
[temp]
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
anlaufen
[einsetzen, beginnen]
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
beginnen
[temp]
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
einsetzen
[anfangen]
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
losgehen
[temp]
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
starten
[anfangen]
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
irg.wie
eröffnen
[Börse]
jicht.wo
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
anfangen
[temp]
wat
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
beginnen
[temp]
wat
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
entfalten
[etw beginnen u. intensiv betreiben]
wat
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
eröffnen
[Geschäft, Veranstaltung]
wat
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
etw
losgehen
[temp]
wat
begünnen
Konjugation
×
Konjugation von begünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
begünnen; begünn, begünnt
ik
begünn
begunn/begünn
begunnen
du
begünnst
begunnst/begünnst
he/se/dat
begünnt
begunn/begünn
wi/ji/Se/se
begünnt
(begünnen)
begunnen/begünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
Ausdrücke, Redensarten, Wendungen
anzeigen
hergehen
und
kochen
anfangen
/
begünnen
to
kaken
hergehen
und
kochen
anfangen
/
begünnen
un
kaken
hergehen
und
kochen
dat
Kaken
anfangen
/
begünnen
weitere Treffer anzeigen
weitere Treffer
Substantive
anzeigen
Satzanfang
Satzbegünn
m
, Pl.: Satzbegünnen
Winteranfang
Winterbegünn
m
, Pl.: Winterbegünnen
zum Seitenanfang