SASS
Plattdeutsches
Netzwörterbuch
SASS Plattdeutsche Lehrmaterialien
öffnen
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Suchen
Menü
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hochdeutsch
Plattdeutsch
direkte Treffer
Substantive
Nachdenken
Nadenken
n
Verben
nachdenken
överleggen
Konjugation
×
Konjugation von leggen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
leggen; legg, leggt
ik
legg
legg/leed
leggt
du
leggst
leggst/leedst
he/se/dat
leggt
legg/leed
wi/ji/Se/se
leggt
(leggen)
leggen/leden
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
sinneren
Konjugation
×
Konjugation von sinneren
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
sinneren; sinneer, sinneert
ik
sinneer
sinneer
(sinneerde)
sinneert
du
sinneerst
sinneerst
(sinneerdest)
he/se/dat
sinneert
sinneer
(sinneerde)
wi/ji/Se/se
sinneert
(sinneren)
sinneren
(sinneerden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
nadenken
Konjugation
×
Konjugation von denken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
denken; denk, denkt
ik
denk
dach
dacht
du
denkst
dachst
he/se/dat
denkt
dach
wi/ji/Se/se
denkt
(denken)
dachen
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
[in Gedanken versunken]
nasinnen
Konjugation
×
Konjugation von sinnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
sinnen; sinn, sinnt
ik
sinn
sunn/sünn
sunnen
du
sinnst
sunnst/sünnst
he/se/dat
sinnt
sunn/sünn
wi/ji/Se/se
sinnt
(sinnen)
sunnen/sünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
[in Gedanken versunken]
sinnen
Konjugation
×
Konjugation von sinnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
sinnen; sinn, sinnt
ik
sinn
sunn/sünn
sunnen
du
sinnst
sunnst/sünnst
he/se/dat
sinnt
sunn/sünn
wi/ji/Se/se
sinnt
(sinnen)
sunnen/sünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
[intensiv]
sik
den
Kopp
tweibreken
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
[intensiv]
sik
den
Kupp
tweibreken
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
[intensiv]
sik
den
Kopp
tobr
e
ken
(alt)
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
nachdenken
[intensiv]
sik
den
Kupp
tobr
e
ken
(alt)
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
wat
bedenken
Konjugation
×
Konjugation von denken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
denken; denk, denkt
ik
denk
dach
dacht
du
denkst
dachst
he/se/dat
denkt
dach
wi/ji/Se/se
denkt
(denken)
dachen
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
wat
överdenken
Konjugation
×
Konjugation von denken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
denken; denk, denkt
ik
denk
dach
dacht
du
denkst
dachst
he/se/dat
denkt
dach
wi/ji/Se/se
denkt
(denken)
dachen
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
wat
överleggen
Konjugation
×
Konjugation von leggen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
leggen; legg, leggt
ik
legg
legg/leed
leggt
du
leggst
leggst/leedst
he/se/dat
leggt
legg/leed
wi/ji/Se/se
leggt
(leggen)
leggen/leden
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
över wat
nadenken
Konjugation
×
Konjugation von denken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
denken; denk, denkt
ik
denk
dach
dacht
du
denkst
dachst
he/se/dat
denkt
dach
wi/ji/Se/se
denkt
(denken)
dachen
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
[bes. in Gedanken versunken]
över wat
nasinnen
Konjugation
×
Konjugation von sinnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
sinnen; sinn, sinnt
ik
sinn
sunn/sünn
sunnen
du
sinnst
sunnst/sünnst
he/se/dat
sinnt
sunn/sünn
wi/ji/Se/se
sinnt
(sinnen)
sunnen/sünnen
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
[bes. in Gedanken versunken]
över wat
sinneren
Konjugation
×
Konjugation von sinneren
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
sinneren; sinneer, sinneert
ik
sinneer
sinneer
(sinneerde)
sinneert
du
sinneerst
sinneerst
(sinneerdest)
he/se/dat
sinneert
sinneer
(sinneerde)
wi/ji/Se/se
sinneert
(sinneren)
sinneren
(sinneerden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
[intensiv]
sik över wat
den
Kopp
tweibreken
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
[intensiv]
sik över wat
den
Kupp
tweibreken
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
[intensiv]
sik över wat
den
Kopp
tobr
e
ken
(alt)
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
über etw
nachdenken
[intensiv]
sik över wat
den
Kupp
tobr
e
ken
(alt)
Konjugation
×
Konjugation von breken
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
breken; brick/breek, breekt
ik
breek
brook/bröök
braken
du
brickst
brookst/bröökst
he/se/dat
brickt
brook/bröök
wi/ji/Se/se
breekt
(breken)
broken/bröken
(in Klammern regionale Nebenformen)
zum Seitenanfang