SASS
Plattdeutsches
Netzwörterbuch
SASS Plattdeutsche Lehrmaterialien
öffnen
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hoch > Platt
Platt > Hoch
Suchen
Menü
Förderer
Aussprachehinweise
Benutzungshinweise
Abkürzungsverzeichnis
Allgemeine Informationen
Bücher
Fehrs-Gilde
Hochdeutsch
Plattdeutsch
direkte Treffer
Substantive
Anstiftung
Anschünnen
f
, Pl.: Anschünnen/~s
Verben
jmdn
anschwärzen
[jmdn verleumden]
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
anstiften
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
aufhetzen
[jmdn anstacheln]
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn/welche
aufputschen
[jmdn anstacheln]
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
aufreizen
[jmdn aufhetzen]
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
aufwiegeln
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
diffamieren
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdn
verleumden
een
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdm etw
anhängen
[jmdm etw nachsagen]
een wat
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdm etw
aufdrängen
[etw hartnäckig anbieten]
een wat
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
jmdm etw
zuschieben
[etw auf jmd anders schieben]
een wat
anschünnen
Konjugation
×
Konjugation von schünnen
Infinitiv; Imperativ (sg, pl)
Person
Präsens
Präteritum
Partizip II
schünnen; schünn, schünnt
ik
schünn
schünn
(schünnde, schünnede)
schünnt
du
schünnst
schünnst
(schünndest, schünnedest)
he/se/dat
schünnt
schünn
(schünnde, schünnede)
wi/ji/Se/se
schünnt
(schünnen)
schünnen
(schünnden, schünneden)
(in Klammern regionale Nebenformen)
zum Seitenanfang